اشک های اریرا

با خودش زمزمه  می کند:

مبادا روزی که شب پره می خواهد برود ، برای همیشه باشد، نکند از کنارش  برود و فراموش کند که یک گوشه این شهر شلوغ کسی چشم براه او نشسته ، دختری به سبکی کاغذ .

فراموش کند آن غروب پاییزی را که طلوع  بود نه غروب. آن زمان  که خشکیده بود پوست بر صورت اریرا، با بال های نرم و مهربانش  نقاب را از صورت اریرا برداشت.

فراموش کند گل هایی را که در نهایت دقت بر پیچک قلبش نشانده بود ، فراموش کند یک نفر دوستش دارد که نه بخاطر بال های مهربانش و نه بخاطر نورش ، بلکه بخاطر قلب مهربانش .

ازجای بلند می شوم ، خود را به آینه می رسانم ، گونه های خیس اریرا را به آرامی خشک می کنم .

 دویاره یه صورت اریرا نگاه می کنم چقدر خودخواه شده بود ،چشم هایم را به چشم هایش می دوزم .به یادش می آورم که شب پره آزاد است ، یادش می آورم که شب پره باید از زندگی لذت ببرد . پس باید برود واریرا تنها دعا کند برای بازگشت او، برود تا بال هایش نشکند .

نقابی را که در میان ترمه پیچیده بودم به آرامی بیرون می آورم وباز بر صورت اریرا می گذارم .

حالا که شب پره می رود ،بهتر است همه اریرا را با نقاب ببینند زیرا که کسی جز شب پره معنی خنده ها و اشک های اریرا را نفهمیده بود.

دست های کوچک اریرا را درست گرفتم و با هم دعا  کردیم ( خداوندا مراقب شب پره عزیزمان باش و او را به هرآنچه  می خواهد برسان ).